Ariocarpus
Spolszczona nazwa ariokarpus. Nazwa pochodzenia greckiego oznacza owłosiony, wełnisty owoc. Rodzaj ten dzieli się na dwa podrodzaje: Ariocarpus i Roseocactus. Rośliny tego rodzaju rosną przeważnie pojedynczo, niektóre dorastają w przekroju do 15cm. Korpus mają płaski a brodawki trójgraniaste lub prawie romboidalne, u niektórych gatunków na wierzchniej stronie jakby pomarszczone, inne mają brodawki gładkie. Areole na brodawce są w zależności od gatunku usytuowane w różnych miejscach. Rośliny te nie mają żeber, a brodawki są spiralne, dachówkowato ułożone. Kwiaty wyrastają, podobnie jak u mamilarii naokoło wierzchołka z owłosionych askilli. Wierzchołki niektórych gatunków są pokryte wełnistym owłosieniem. Wiek kwitnienia osiągają po 7-9 latach. Kwitną we wrześniu i październiku. Mają kwiaty koloru białego, przez żółtawy do purpurowoczerwonych. Ojczyzną ich jest Meksyk i Teksas w USA. Opisano 10 gatunków tych kaktusów.
A. fissuratus
Rzadka roślina o niezwykłym, przypominającym szyszkę wyglądzie. Jej wierzchołek jest pokryty podobnym do filcu tworem młodych areoli. Piękne różowoczerwone kwiaty są dość trwałe. 50-letnie rośliny osiągają średnice 15 cm. Kaktus ten jest bardzo wrażliwy na zbyt obfite podlewanie i łatwo ulega infekcjom grzybowym.
A. restus
Korpus okrągławy o niebieskim, oliwkowym lub szarozielonym zabarwieniu naskórka, osiąga średnice 10-12 cm, wierzchołek owłosiony. Brodawki ostre, trójkątne. Areole bardzo małe, utytułowane poniżej czubka brodawki. Kwiat długości 4 cm, bladoróżowy.
A. trigonus
Jest rośliną płaskokulistą o przekroju korpusu do 10 cm. Brodawki wydłużone, spiczaste, długości do 3,5cm z trzech stron nieco spłaszczone. Kwiat 5cm średnicy, wyrasta w pobliżu wierzchołka.
Rośliny tego rodzaju w uprawie na własnym korzeniu są stosunkowo trudne i bardzo wolno rosną. Ze względu na swój gruby spichrzowy korzeń są wrażliwe na nadmiar wilgoci. Najlepiej rosną szczepione w młodym wieku na trwałej podkładce. Udają się wtedy dobrze i kwitną obficie. Okres wegetacji zaczyna się dopiero w kwietniu, a trwa do późnej jesieni. Latem lubią ciepło i słońce. Podlewamy je bardzo ostrożnie i umiarkowanie, Ponieważ mają wierzchołki owłosione, nie należy ich zraszać. Zimą trzymamy je w miejscu suchym, widnym i chłodnym (do 10C). Przy uprawie na własnym korzeniu, należy roślinę, zwłaszcza szyjkę korzeniową obłożyć drobnym tłuczniem. Lubią ziemię z domieszką gliny, ale bardzo przepuszczalną, z 25% dodatkiem tłucznia lub gruboziarnistego żwiru. Substrat powinien mieć odczyn alkaliczny. Rozmnażanie z wysiewu nasion. Siewki szczepione na Peireskiopsis dają odrosty, co ułatwia rozmnażanie przez szczepienie.