Kalamity (Calamites) były roślinami o pokroju drzewiastym, dorastającymi do 30 m. Pień był wyraźnie segmentowany poprzecznie (tzw. węzły), podobnie do łodyg dzisiejszego skrzypu lub bambusa. Pień był także podłużnie żebrowany, a wewnątrz pusty. Miał grubą korę i grubą warstwę drewna wtórnego. Charakterystyczny dla wszystkich kalamitów jest przebieg wiązek przewodzących, które dochodząc do węzła rozwidlają się, co daje wrażenie jakby następny odcinek wiązki przewodzącej był przesunięty w węźle względem poprzedniej. Odróżnia to kalamity od archeokalamitów, które mają prostolinijny przebieg wiązki przez całą gałąź.
Liście wąskie i długie, wyłącznie w węzłach, zebrane w okółki.
Posiadały podziemne kłącza, z których wyrastały korzenie.
Rośliny te występowały w okresie późnego karbonu, sporadycznie także we wczesnym permie a więc ok 300 milionów lat temu. Bardzo powszechne w utworach karbonu górnego Europy, w tym Polski. Ich szczątki odegrały ważną rolę w tworzeniu się torfowisk a następnie pokładów węgla kamiennego.
Liście, organy rozrodcze (kłosy zarodniowe, strobile) i podziemne kłącza oraz korzenie występujące przeważnie oddzielnie od całej rośliny mają swoje odrębne łacińskie nazwy. Wśród różnych typów liści najczęstszy jest Annularia.
Źródło: wikipedia,
pierwsze zdjęcie przedstawia odcisk kalamita,
drugie zdjęcie publikacja książkowa (autor nie znany).
.png "Administrator")
