Lepidodendrony (Lipidodendron) nazwa łacińska pochodzi od greckich słów lepido - łuska i dendron - drzewo,dlatego w XIX w. i na początku XX w. funkcjonowała polska nazwa lepidodendrona czyli łuskodrzew, obecnie nie stosowana.
Lepidodendrony były widłakami dorastającymi do 30 m wysokości i ok. 2 m średnicy u podstawy. Cechą łączącą je ze współczesnymi widłakami jest to, że ich korona była rozgałęziona dychotomicznie (czyli była dwudzielna). Pnie i gałęzie były okryte epidermą ze szparkami, nie zawierały wcale, lub bardzo mało, drewna. Wnętrze pni często było puste. Wskazuje to, że lepidodendrony były bylinami o zielonych pniach. Liście umieszczone były na poduszkach liściowych. Poduszki te zachowują się w stanie kopalnym i mają charakterystyczny dla lepidodendronów łuskowaty (rombowy) kształt. Rozmieszczone są regularnie w rzędach. Lepidodendrony miały organy korzeniotwórcze, również rozgałęziające się dychotomicznie zwane stygmariami. Od poziomo rosnących, płytko zanurzonych lub leżących na powierzchni stygmarii odrastały prawdziwe korzenie o nazwie apendyks, po których zachowują się na stygmariach okrągłe blizny nieregularnie rozmieszczone.
Rośliny te występowały w okresie późnego karbonu, sporadycznie także we wczesnym permie a więc ok 300 milionów lat temu. Bardzo powszechne w utworach karbonu górnego Europy, w tym Polski. Ich szczątki odegrały ważną rolę w tworzeniu się torfowisk a następnie pokładów węgla kamiennego.
Źródło: wikipedia.
Pierwsze zdjęcie przedstawia odcisk Lepidodendrona, drugie zdjęcie publikacja książkowa (autor nie znany).
.png "Administrator")
.png "Ekspert")
.png "Rozkręcam się")
a akurat sie sklada że pare krokow ode mnie mam hałdę i zaraz dalej kopalnia, tego tam można znaleźć sporo.
,
